Turystyczne jaskinie Słowacji

Na terenie Słowacji jest udostępnionych turystycznie 12 jaskiń, z ogólnej liczby ponad 4100. Tereny krasowe Słowacji są położone w obrębie Karpat Zachodnich. Najwięcej jaskiń przypada na Słowacki Kras 3, Niżne Tatry 3. Jaskinie turystyczne również znajdują się w Tatrach Nielskich 1, Kras Ważecki 1, Słowacki Raj 1, Małe Karpaty 1, Wielka Fatra 1oraz Revucka Wierchowina 1. Na terenie Słowacji występuje również kras wysokogórski w obrębie Tatr Wysokich (Szeroka Jaworzyńska). Ciekawym zjawiskiem jest występowanie lodu w aż 39 w jaskiniach Słowacji.Jaskinie Rejony w słowackich jaskiń turystycznych:

Jaskinia Bielska

Znajduje we wschodniej części Tatr Bielskich się na północnym stoku Kobylego Wierchu na terenie rezerwatu przyrody Tatrzańskiego Parku Narodowego koło miejscowości Lendak koło Żdziaru. W okolice jaskini można dojechać samochodem, pod sam otwór trzeba dojść pieszo, znakowaną ścieżką.

Otwór i wstępne korytarze jaskini były kilkakrotnie odkrywane w XVIII w. przez różnych poszukiwaczy złota jednak utrzymali to w tajemnicy. Ponownie została odkryta odkryta w 1881 r. przez J. Husz i J. Britz. W latach 1881 – 1882. Po kolejnych odkryciach A. Kaltstein, I. Verbovszky i J. Britz do Komory Ruin i dzięki subwencji miasta Spiska Bela jaskinię udostępniono do zwiedzania. W 1884 r. udostępniono ją aż do Komory Ruin po przebiciu dzisiejszego sztucznego otworu a w 1896 zainstalowano oświetlenie elektryczne. W 1926, 1935 i 1939 zostają odkryte kolejne partie.

Dzisiejsza trasa turystyczna została na nowo wytyczna w latach 50-tych ubiegłego stulecia. W roku 1980 została oddana dla turystów nowa ścieżka pod otwór jaskini. Obecna trasa w jaskini ma długość ok. 1,4 km korytarzy przy różnicy poziomów 125 m. Jaskinia posiada bogatą i wspaniałą szatę naciekową w odróżnieniu od innych tatrzańskich jaskiń. Za sprawą bardzo dobrej akustyki w jednej z komór są organizowane koncerty muzyczne. Całkowita długość jaskini to 3,8 km przy różnicy poziomów 168 m.

 Demianowska Jaskinia Wolności

Jaskinia jest częścią systemu w skład, którego wchodzą jaskinie Wolności, Pusta, Vyvieranie, Pokoju, Lodowa, Pod Urwiskiem oraz Trosiek i jest jednym z najdłuższych i najładniejszych systemów jaskiniowych na Słowacji. Jaskinie znajdują się na terenie rezerwatu przyrody po północnej stronie Narodowego Parku Tatry Niskie w dnie Doliny Demianowskiej poniżej szczytu Chopoka (blisko Liptowskiego Mikulasza). W bezpośrednie sąsiedztwo jaskiń można dojechać samochodem, pod sztuczny otwór na wysokości 870 m npm prowadzi ścieżka turystyczna.

Jaskinia została odkryta w 1921 r. przez A. Krála z pomocą A. Mišury i innych osób. Do wnętrza jaskini dostano się przez suchy ponor w dnie potoku Demianowka. Dzięki nagłośnieniu odkrycia w roku następnym powstała komisja do spraw turystycznego udostępnienia jaskini, po czym rozpoczęto prace adaptacyjne, zainstalowano tymczasowe oświetlenie elektryczne i wykonano sztuczny otwór. Pierwszą część jaskini do Złotego jeziorka otwarto dla turystów w 1924 roku. W kolejnych latach do II wojny światowej odkrywane są kolejne partie jaskini a niektóre z nich włączono do trasy zwiedzania. W 1931r. Zainstalowano nowe oświetlenie a w 1933r. Wykonano nowy sztuczne wejście i na nowo zmodyfikowano trasę zwiedzania.

W latach 1951-1992 przyłączane są do siebie kolejne jaskinie co daje obecną długość ponad 8 km, przy różnicy poziomów 120 m. Obecna trasa turystyczna wykorzystuje otwory i ma długość 1,8 km przy deniwelacji 85 m. Jaskinia posiada bardzo bogatą i urozmaiconą szatę naciekową z licznymi przepływowymi jeziorkami.

W skład Systemu Jaskiń Demianowskich wchodzi również Demianowska Jaskinia Lodowa (dł. 1975 m.), którą łączy się z pozostałymi poprzez Demianowską Jaskinię Pokoju. Jednak tą zwiedza się oddzielnie tylko w niektórych miesiącach ze względu na ochronę występujących tu form lodowych utrzymujących się przez cały rok. Otwór jaskini i wstępne partie były znane okolicznej ludności. Była obiektem badań G. Buchholtza już w latach 1919-1723, który wykonał jej pierwszy rozwinięty przekrój opublikowany wraz z opisem.

 Dobszyńska Jaskinia Lodowa

To jedna z najcenniejszych jaskiń lodowych na świecie z uwagi na występującą tu bogatą stałą pokrywę lodową i jest najniżej położoną (920 m npm). Jaskinia znajduje się na terenie rezerwatu przyrody w południowo-zachodniej części Narodowego Parku Słowacki Raj w zboczu góry Ducza (pomiędzy Popradem i Rożnawą). W okolice jaskini można dostać się samochodem do samego otworu na wysokości 969 m npm prowadzi 1 km znakowana ścieżka turystyczna.

Otwór jaskini był znany okolicznej ludności od dawna. W roku 1870 została odwiedzona przez E. Ruffíny, G. Langa, A. Megy i F. Fehéra co zostało odnotowane w pisemnych przekazach. Już w roku 1871. W roku 1881 próbowano zainstalować oświetlenie elektryczne, co ostatecznie zostało zrealizowane w 1887r. jako jedno z pierwszych na świecie. W kolejnych latach rosło zainteresowanie jaskinią w roku 1890 zorganizowano tu koncert, trzy lata później urządzono sztuczne letnie lodowisko. W pierwszych latach po II wojnie światowych odkryto kolejne partie jaskini z dwoma salami.

W roku 1954 oddano do użytku turystów zmodernizowaną trasę z nowym oświetleniem. Obecnie jaskinia ma długość prawie 1,5 km z czego do zwiedzania przeznaczono 515 m. Ciekawostką tej jaskini jest stała pokrywa lodowa na znacznych powierzchniach wraz z dużą salą, gdzie temperatura powietrza wynosi od -3,8 do +0,5 °C.

Ochtinska Aragonitowa Jaskiniach

Jaskinia znajduje się na obszarze gdzie zjawiska krasowe rozwinęły w szczególny sposób w soczewce skrystalizowanych wapieni zanurzonej w pakiecie niekrasowiejących zmetamorfizowanych skał bogatych w piryt i inne minerały. W jaskini występują liczne formy korozyjne korytarzy powstałe w strefach stagnowania (na różnych poziomach wypełnienia), wody opadowej przesączającą się z powierzchni. W miarę osuszania się jaskini powstały tu 3 generacje bardzo rzadkich nacieków aragonitowych o ciekawych niecodziennych formach związanych z kolejnymi etapami tworzenia się jaskini. Jaskinia aragonitowa jest unikalnym zjawiskiem przyrodniczym, licznie występujące tu nacieki wyróżniają się różnorodnością form i ilością.

Jaskinia jest położona w północno-zachodnim zboczu góry Hrádok na terenie Revuckiej Wierchowiny koło Rożniawy. W okolice jaskini można dojechać samochodem, skąd 300 m znakowana ścieżka doprowadza do wylotu górniczej sztolni prowadzącej do wnętrza.

Jaskinia została odkryta przy okazji poszukiwawczych robót górniczych w 1955 r. dzięki odwiertowi, który trafił w komorę całkowicie niedostępnej wolnej przestrzeni. W 1956r. przez otwór wiertniczy wprowadzono sądy dla zbadania charakteru napotkanej próżni. W następnych latach podjęto decyzję o wykonaniu sztolni o długości 145 m umożliwiającej dostęp jaskini. Jaskinię udostępniono turystyczne po jej przystosowaniu w roku 1972. Całkowita długość jaskini to 585 m, przy deniwelacji 30m, do zwiedzania udostępniono 230 m.

Domica

Na pograniczu Słowacji i Węgier znajduje się Jaskinia Domica – Baradla, która posiada otwory po obu stronach i tworzy jednolitą całość. To najwspanialsza jaskinia turystyczna tej części Europy jej największą atrakcją obok licznych form naciekowych jest spływ podziemną rzeką Styks.

Część słowacka położona jest w południowo-zachodniej części płaskowyżu Silickiej Planiny na terenie Parku Narodowego Słowacki Kras w zboczach wzniesienia Domica koło miejscowości Plesivec. W skład części słowackiej wchodzi jeszcze jaskinia Diabłowa Dziura. Otwór i część węgierska Baradla znajduje się na terenie Park Aggtelek i jest wysunięty jeszcze bardziej na południe.

Niektóre fragmenty jaskini zwane Starą Domicą były znane i wykorzystywane przez człowieka neolitycznego kultury bukowogórskiej (ok. 4 tys. lat p.n.e.), o czym świadczą liczne znaleziska. Ta część jaskini w późniejszym okresie została odcięta od powierzchni przez zalanie jej najniższego fragmentu. Pierwsza wzmianka o jaskiniach L. Bartolomeides pochodzi z 1801 roku. W 1926 roku po pokonaniu 15 m studni krasowej do obszernych pierwszych sal jaskini dostał się j. Majko, gdzie odnalazł wiele cennych znalezisk archeologicznych.

W 1930r. zostało przekopane przez Klub Turystów Czechosłowackich obecne wejście do jaskini. Wykorzystując ten otwór w roku 1932 udostępniono jaskinię do zwiedzania, po zainstalowaniu oświetlenia elektrycznego. Następnie została przystosowana do przewożenia turystów łódkami podziemna przeprawa po rzece Styks. W późniejszym czasie była kilkakrotnie modyfikowana trasa turystyczna, zostały też wykonane zabezpieczające jaskinię przed zalewaniem. Obecnie trasa turystyczna ma długość 1315 m, z czego 140 m przepływa się łódkami, przy łącznej długości jaskini 5,4 km (część słowacka). Cała jaskinia posiada długość 25,1 km.